Tosantos

Nou het was me het nachtje wel. Een oudere Spaanse man, wij dachten dat hij een van de vrijwilligers was, schreeuwde het uit in zijn slaap en maakte hele rare geluiden. Dat gebeurde zo een keer per uur. Jullie snappen zeker wel dat het zo een tijd duurde voor we konden slapen. Na een korte nachtrust werd ik wakker en ontdekte dat ik 5 keer in mijn gezicht gebeten was. Gelukkig is er maar een bult zichtbaar, onder mijn rechteroog. Het ontbijt stond al klaar. Onderweg naar buiten stopte Doug het geld in de donatiedoos. Het waaide heel erg hard, maar het was verrassend warm. De wind kwam wel van voren, dus heuveltje op was nogal een toer. Er lagen vijf dorpjes op een totaal van 15 km. Dus we liepen door de eerste drie dorpjes zonder te stoppen voor koffie. In het derde dorp stond het geboortehuis van Santo Domingo tegenover de kerk. Dat stond daar dus al bijna 1000 jaar! Zo jammer dat ik vergeten ben er een foto van te nemen. Helaas was in het vierde dorpje het restaurant gesloten en moesten we de volle 15 km lopen voordat we eindelijk konden neerstrijken op een terrasje. Daar zagen we Eva, de Zweedse, Joel en Max uit Australië. Heerlijk uitgerust. Een km verderop kwamen we midden in Belorado terecht. Er was markt. Doug ging naar de winkel om eten in te slaan, maar ik besloot om een soort quiche te bestellen op een terrasje. Elsa en haar Hongaarse vriendin zaten er al. Doug zat er tegenover op een bankje in het parkje. Het was nog maar 5 km naar Tosantos. Weer op de open weg waaide de wind nog steeds hard. In Tosantos was maar een herberg en die werd beheerd door een franciscaner monnik. Er was ook een vrijwilliger, een Italiaan van rond de dertig die wat Engels sprak. Weer een matras op een slaapzaal. Het echtpaar uit Alaska was er al. Alles bij elkaar waren we met 11 van de mensen die gisteren in Granon waren. De monnik en de Italiaan maakten het eten klaar. Deze keer zaten we met 25 man aan tafel. Er was een glas rode wijn voor iedereen. Na het eten gingen we naar een kleine ruimte die ingericht was als kapel. We zongen eerst een lied uit het album van Taize. Daarna las elke talen groep een stuk voor uit een boekje: de Engelstaligen het voorwoord, de Fransen een lezing enz. Daarna kreeg iedere pelgrim een stukje papier waarop een probleem geschreven was door een andere pelgrim. Ik had er een van een Nederlandse vrouw dat ik hardop in het Nederlands heb voorgelezen. Al met al duurde dit langer dan een uur. Toen we weer beneden kwamen bleek de afwas gedaan te zijn door degenen die niet meegekomen waren naar de kapel. D