San Juan de Ortega

Geen snurkers vannacht! Dus lekker door kunnen slapen. Ik heb twee meer beten op mijn hand. Zit er toch een bug in mijn slaapzak. Vervelend. Na het ontbijt weer op stap. De wind is wat gaan liggen, maar het is nogal koel en het regent een beetje. Niet genoeg om de poncho aan te doen. We liepen lekker door en in het derde dorpje, Villafranca Montes de Orca, streken we neer voor koffie. Eva was er al. Villafranca betekent plaats van de Franken. Zo heten meer plaatsjes. Die zijn naar de Franken genoemd die zich hier gedurende de Middeleeuwen vestigden langs de pelgrimsroute. Er was hier al een pelgrimsherberg in 884. Later veranderde dat in een hospitaal. We kwamen daar voorbij en het is pas gerestaureerd en doet weer dienst als pelgrimsherberg. Prachtig! We hadden hier wel willen overnachten. De weg ging omhoog door bossen. Voor ruim 10 km is er niets alleen maar de weg. Ineens begon mijn linker hiel zeer te doen. Dat werd al gauw heel erg. Ik kon helemaal geen druk velen op mijn hiel. Ik ploeterde voort. Doug nam wat van mijn last over en vond een stok waar ik wat op kon steunen. Bovenaan de heuvel gekomen stonden een paar picknick tafels. We dronken wat water, aten een banaan en ik deed mijn poncho aan. Niet dat het regende, maar het werd koud. Ondertussen ging mijn hiel steeds zeerder doen. Na nog een uur kwamen we bij een plek waar pelgrims allerlei dingen uitgekerfd hadden. Er stonden zelfs een paar totempalen. Ik nam twee paracetamolletjes om de pijn wat draaglijker te maken. Nu ging de weg weer naar beneden. Verschillende mensen haalden ons in want ik ging zooooo langzaam. Elsa en haar Hongaarse vriendin kwamen ook nog voorbij. Het was een end zonder end. Eindelijk kwamen dan toch de eerste huizen van San Juan de Ortega in zicht. Nog even de tanden op elkaar bijten. Voor de herberg stond een bankje en ik zeeg er op neer. Doug ging naar binnen om ons in te schrijven. We moesten de trap op naar de slaapzaal. Doug droeg mijn rugzak naar boven. Ik pakte het stapelbed het dichtst bij de deur. Eerst een tijd op bed gelegen voordat ik genoeg moed verzameld had om me naar de badkamer te slepen om te douchen. Daarna gingen we naar het restaurantje naast de herberg. Carson, een Britse yoga leraar wist wat het was: "plantar fasciitis". Hij begon mijn voet te masseren. We zaten net aan de wijn en wie stapt er binnen: Joanne. Heel leuk om haar weer terug te zien. We hebben heerlijk bijgekletst. Zolang ik zat had ik nergens last van, maar zodra ik weer moest bewegen deed mijn linkervoet pijn. Om zes uur was er een pelgrims mis en Doug, Joanne en ik gingen erheen. Na afloop hing de priester alle aanwezige pelgrims een kruisje van San Juan om de hals. Toch een leuk aandenken. Daarna gingen we in de eetzaal eten. Op tijd naar bed want de meeste pelgrims wilden de volgende dag in Burgos aankomen. Mijn hiel doet nog steeds heel zeer! Hoe moet dat aflopen?