Hontanas

29 oktober 2015 - Hontanas, Spanje

Ik ga even het verhaal van gisteravond afmaken. We kregen een kleine kamer met twee stapelbedden op de begane grond. Lekker. De herbergierster maakte de avondmaaltijd klaar. We waren met acht pelgrims. Een Koreaanse, een Roemeense, een Fransman die in Nieuw Caledonië woonde, een Duitse, een Braziliaanse die getrouwd is met een zwarte man uit Nieuw Guinea die nu in Australië wonen. Over variatie gesproken! 

We genoten een heerlijke maaltijd met rode wijn. De herbergierster maakte ons erop attent dat we de vespers in het klooster konden bijwonen om acht uur, maar iedereen was te moe en ging na het eten naar de slaapkamers.

Vanmorgen nam ik deel aan het ontbijt, terwijl Doug zijn muesli en fruit nuttigde. Om acht uur waren we weer onderweg. Het miezerde dus gelijk de poncho weer aangetrokken. Met de poncho en de stokken wordt het wel moeilijk om foto's te nemen. Ik kon echter de verleiding niet weerstaan om er een te maken van het mooie kapelletje net buiten het dorp.

We wisten dat we acht km moesten lopen tot het volgende dorpje. Toen we daar eindelijk aankwamen bleek er niets open te zijn. Gelijk met ons kwamen er ook twee Italianen van middelbare leeftijd aan die aan een dorpeling vroegen of er ergens iets open was. Die verwees ons naar het begin van de hoofdstraat en inderdaad op ons kloppen werd het restaurant geopend. De koffie smaakte heerlijk.

Toen Doug hoorde dat er in de volgende 12 km geen eten te bemachtigen was kon hij de verleiding niet weerstaan om een tortilla te bestellen. Een van de Italianen presenteerde hem een glas rode wijn. Ik liet hem daar om ervan te genieten en vervolgde mijn weg.

Een uur later haalde Doug mij in. Mijn hiel is nog steeds gevoelig, maar ik kan het tempo wel verhogen. We vervolgden onze weg in de motregen. Ongeveer 5 km voor onze eindbestemming veranderde het pad in een modderspoor. Net wat we nodig hadden: extra kilo's modder aan onze schoenen! Begrijpelijk vertraagde dat ons tempo aanzienlijk. Bovendien was ik erg moe en beide voeten deden pijn. 

Eindelijk kwam het dorpje in zicht. Het was net na tweeën. We schreven ons in en mochten met onze modderschoenen meteen naar boven naar de slaapzaal. Dit is de eerste herberg waar je je schoenen niet bij de ingang moet achterlaten. In alle andere herbergen staat er een kast of een stellage waar de schoenen geplaatst worden.

Beneden is een restaurant. Op de slaapzaal staan mooie stapelbedden van hout.

 

 

Foto’s

1 Reactie

  1. N.van Straten:
    31 oktober 2015
    Hoi voetgangers, wat een tocht zeg,worden jullie het nog niet moe zo te moeten afzien? Jammer dat de pad zo slecht werd. Als de zon schijnt is het veel gezelliger. Wij zien hier jullie weer ook en vinden het heel jammer. De herfst is hier prachtig. Maar niet getreurd en vol goede moed voorwaarts. <Lieve groetjes van MA